Droga wznosiła się gwałtownie a otaczające mnie góry próbowały dosięgnąć zachmurzonego nieba. Wchodziłem w Pireneje...
Około południa dotarłem do położonej w dolinie, wioski. Domy były tam z granitu i wyglądały, jak groty wydrążone w skałach. W barze, który również był z granitu i poza małym, odrapanym szyldem, niczym nie różnił się od pozostałych budynków w wiosce, kilku miejscowych chłopów piło młode wino i nad czymś z ożywieniem rozprawiali. Na mój widok zniżyli głos do szeptu z którego wyłowiłem jedno słowo: peregrino. Zdjąłem plecak i podszedłem do kontuaru.
Około południa dotarłem do położonej w dolinie, wioski. Domy były tam z granitu i wyglądały, jak groty wydrążone w skałach. W barze, który również był z granitu i poza małym, odrapanym szyldem, niczym nie różnił się od pozostałych budynków w wiosce, kilku miejscowych chłopów piło młode wino i nad czymś z ożywieniem rozprawiali. Na mój widok zniżyli głos do szeptu z którego wyłowiłem jedno słowo: peregrino. Zdjąłem plecak i podszedłem do kontuaru.
- Co podać? - zapytała barmanka.
- Kawę - odpowiedziałem.
- Z mlekiem czy solo?
- Z mlekiem.
Po chwili barmanka postawiła przede mną dymiącą filiżankę z kawą i małe ciasteczko na talerzyku. Ciastko było dobre. Kawa też była dobra i aromatyczna, przyjemnie rozgrzewała żołądek. Chłopi zapomnieli już o mojej obecności i powrócili do przerwanej rozmowy. Z dali dochodziły pomruki nadciągającej burzy.
- Ile płacę? - zapytałem odstawiając pustą filiżankę.
- Nada - odparła barmanka z uśmiechem.
- Nic? - zapytałem zdziwiony.
- Nic, jesteś pielgrzymem - wyjaśniła barmanka.
- Muchas garcias - podziękowałem. Założyłem plecak i opuściłem bar. Chłopi nadal nad czymś z ożywieniem rozprawiali.
Tuż za wioską szlak piął się w górę i ginął w tumanach gęstej mgły. Wziąłem głęboki oddech i nie zważając na panującą aurę ruszyłem w drogę. Co jakiś czas powietrze przeszywało uderzenie gromu i niesamowity huk spotęgowany echem odbijającym się od górskich szczytów. Po kolejnym głośnym grzmocie obejrzałem się. Byłem już daleko od wioski, która stąd wyglądała jak garść rozrzuconych kamyków. Nad południowo-wschodnimi szczytami wisiały ciężkie, ołowiane chmury. Niebo rozdzierały błyskawice. Burza zmierzała w moim kierunku. Widoczna w dolinie wioska, niczym bezpieczna morska przystań, wabiła ciepłem i bezpieczeństwem.
"Nie lepiej będzie zawrócić i w barze, przy szklaneczce wina przeczekać burzę - pomyślałem." Uszedłem jednak spory kawałek i nie miałem ochoty wracać, aby potem ponownie się wspinać. Może szczyt jest blisko - łudziłem się i kontynuowałem wędrówkę. W pewnym momencie z mgły wyłoniło się dwoje pielgrzymów, kobieta i mężczyzna.
- Buenos Dias Peregrinos! - pozdrowiłem ich.
- Hola! Que tal? - odpowiedzieli pielgrzymi. - Cześć! Co słychać?
- W porządku - odpowiedziałem. - Jak tam droga?
- Trochę trzeba się wspinać, ale potem cały czas się schodzi - tłumaczył mężczyzna.
- To świetnie - ucieszyłem się?
- Wracasz z Santiago? - zapytała kobieta.
- Tak. Teraz idę do Jaca albo do Somport. Jeszcze nie wiem - wyjaśniłem.
- Twardziel z Ciebie - stwierdził mężczyzna. Życzyli mi Dobrej Drogi i ponownie zanurzyli się we mgle. Schodzili do wioski.
Ściemniło się. Burza, niewzruszona samotnym wędrowcem zbliżała się nieubłaganie. Pioruny biły, jakby niebo oszalało. Na domiar złego zaczął padać deszcz. "Cholera - przeklinałem w myślach - ten pielgrzym mówił, że tylko trochę trzeba się wspinać. Potem się schodzi. Idę już kwadrans a szczytu jak nie było tak nie ma." Wtedy sobie uświadomiłem, że on schodził z Pirenejów. Kolejny grom przeszył powietrze...
"Nie lepiej będzie zawrócić i w barze, przy szklaneczce wina przeczekać burzę - pomyślałem." Uszedłem jednak spory kawałek i nie miałem ochoty wracać, aby potem ponownie się wspinać. Może szczyt jest blisko - łudziłem się i kontynuowałem wędrówkę. W pewnym momencie z mgły wyłoniło się dwoje pielgrzymów, kobieta i mężczyzna.
- Buenos Dias Peregrinos! - pozdrowiłem ich.
- Hola! Que tal? - odpowiedzieli pielgrzymi. - Cześć! Co słychać?
- W porządku - odpowiedziałem. - Jak tam droga?
- Trochę trzeba się wspinać, ale potem cały czas się schodzi - tłumaczył mężczyzna.
- To świetnie - ucieszyłem się?
- Wracasz z Santiago? - zapytała kobieta.
- Tak. Teraz idę do Jaca albo do Somport. Jeszcze nie wiem - wyjaśniłem.
- Twardziel z Ciebie - stwierdził mężczyzna. Życzyli mi Dobrej Drogi i ponownie zanurzyli się we mgle. Schodzili do wioski.
Ściemniło się. Burza, niewzruszona samotnym wędrowcem zbliżała się nieubłaganie. Pioruny biły, jakby niebo oszalało. Na domiar złego zaczął padać deszcz. "Cholera - przeklinałem w myślach - ten pielgrzym mówił, że tylko trochę trzeba się wspinać. Potem się schodzi. Idę już kwadrans a szczytu jak nie było tak nie ma." Wtedy sobie uświadomiłem, że on schodził z Pirenejów. Kolejny grom przeszył powietrze...
Po zmierzchu przybyłem do małej, aragońskiej wioski, Arres. Było tam przytulne schronisko z ciepłą, familijną atmosferą, ogniem na kominku i wspólną kolacją przygotowaną przez sympatycznych hospitaleros. Zawitałem tam w porze kolacji, na którą podano makaron z sosem pomidorowym i sałatkę warzywną. Potem udaliśmy się do kościoła na wieczorną modlitwę. Po modlitwie wróciłem do schroniska. Wykąpałem się, założyłem czystą bieliznę i byłem wdzięczny całemu światu i Bogu, że mogę wyspać się w ciepłym łóżku. Dwie poprzednie noce spędziłem pod gołym niebem, na szlaku...
Obudziłem się wypoczęty i rześki. Wstałem, umyłem się, ubrałem i spakowałem. Potem zszedłem do jadalni na śniadanie. Wypiłem dwie filiżanki kawy i zjadłem kilka grzanek z dżemem. Po śniadaniu pożegnałem się z sympatycznymi opiekunami schroniska i ruszyłem w drogę. Spieszyłem się. Z marszu minąłem Puente la Reina de la Jaca. Chciałem tego dnia dojść do Jaca i zakończyć peregrynację. Przedtem jednak zamierzałem odwiedzić Monasterio San Juan de la Peńa - wykuty w skale klasztor. Aby się tam dostać musiałem odbić od głównej trasy i zapuścić w góry, stąd wynikał mój pośpiech. Nie był to przyjemny marsz. Trasa wiodła wzdłuż ruchliwej szosy łączącej Jaca z Pamploną. Pędzące samochody osobowe, ryk wysokoprężnych silników wielkich ciężarówek męczyły mnie fizycznie i psychicznie. Po trzech godzinach marszu dotarłem do skrzyżowania z lokalną szosą prowadzącą do Santa Cruz de los Seros i dalej do San Juan de la Peńa. Na tej drodze ruch był niewielki i mogłem nieco odetchnąć. Po godzinie wędrówki przybyłem do Santa Cruz de los Seros. To spokojna, otoczona górami wioska z dominującym, romańskim kościołem. Wstąpiłem tam do baru. Z westchnieniem ulgi, zdjąłem plecak i usiadłem na wysokim stołku przy kontuarze. Byłem jedynym klientem. Kiedy zjawiła się kelnerka zamówiłem kawę z mlekiem w dużej filiżance. Kawa była dobra i gorąca a kelnerka miła i bardzo ładna.
- Jak daleko jest do San Juan de la Peńa? - zapytałem, chociaż nie miało to dla mnie znaczenia. Chciałem z nią tylko poflirtować.
- Siedem kilometrów szosą albo cztery przez góry - odpowiedziała. - Z daleka pan idzie?
- Vladi jestem - przedstawiłem się.
- Rosa - odpowiedziała kelnerka. Była naprawdę bardzo ładna. Wstałem, objąłem ją ramieniem i zwyczajem hiszpańskim ucałowałem w oba policzki.
- No to skąd idziesz, Vladi? - zapytała ponownie.
- Dzisiaj, z Arres, a tak w ogóle, to wracam z Santiago.
- Que valiente eres - Rosa uśmiechnęła się zalotnie. - Dzielny jesteś.
- Przywykłem do długich wędrówek. Nie jest to moja pierwsza pielgrzymka.
- Ale tutaj jesteś pierwszy raz?
- Tak, tą trasą idę po raz pierwszy.
Do baru weszło dwóch mężczyzn i Rosa musiała zająć się nowymi klientami. Dopiłem kawę, na kontuarze położyłem pieniądze, założyłem plecak i skierowałem się do wyjścia.
- Buen Camino, Vladi! - zawołała Rosa i pomachała do mnie na pożegnanie.
- Gracias. Do następnego razu! - odpowiedziałem i opuściłem bar. Na placu, przed kościołem napełniłem butelkę wodą ze studzienki i ruszyłem w drogę. Postanowiłem iść przez góry. Za wioską zszedłem z asfaltu na kamienistą, górską ścieżkę, biegnącą na lewo od szosy. Był piękny, wiosenny dzień. Łagodny wicherek chłodził moją skroń. Szlak wiódł ponad głęboką, zieloną doliną. W pewnym momencie na niebie pojawił się orzeł iberyjski (występujący w Pirenejach podgatunek orła cesarskiego). Szybował wysoko, z gracją. Chwilę później nadleciał następny... i następny. Wkrótce było ich kilkanaście. Nadlatywały z okolicznych szczytów. Szybowały ponad doliną, majestatyczne, dumne, wspaniałe. Jeden przeleciał tuż obok mnie. Widziałem jego bystre oczy, potężny dziób i silne, zabójcze szpony. Na jakieś trzy metry miał rozpostarte skrzydła...
Obudziłem się wypoczęty i rześki. Wstałem, umyłem się, ubrałem i spakowałem. Potem zszedłem do jadalni na śniadanie. Wypiłem dwie filiżanki kawy i zjadłem kilka grzanek z dżemem. Po śniadaniu pożegnałem się z sympatycznymi opiekunami schroniska i ruszyłem w drogę. Spieszyłem się. Z marszu minąłem Puente la Reina de la Jaca. Chciałem tego dnia dojść do Jaca i zakończyć peregrynację. Przedtem jednak zamierzałem odwiedzić Monasterio San Juan de la Peńa - wykuty w skale klasztor. Aby się tam dostać musiałem odbić od głównej trasy i zapuścić w góry, stąd wynikał mój pośpiech. Nie był to przyjemny marsz. Trasa wiodła wzdłuż ruchliwej szosy łączącej Jaca z Pamploną. Pędzące samochody osobowe, ryk wysokoprężnych silników wielkich ciężarówek męczyły mnie fizycznie i psychicznie. Po trzech godzinach marszu dotarłem do skrzyżowania z lokalną szosą prowadzącą do Santa Cruz de los Seros i dalej do San Juan de la Peńa. Na tej drodze ruch był niewielki i mogłem nieco odetchnąć. Po godzinie wędrówki przybyłem do Santa Cruz de los Seros. To spokojna, otoczona górami wioska z dominującym, romańskim kościołem. Wstąpiłem tam do baru. Z westchnieniem ulgi, zdjąłem plecak i usiadłem na wysokim stołku przy kontuarze. Byłem jedynym klientem. Kiedy zjawiła się kelnerka zamówiłem kawę z mlekiem w dużej filiżance. Kawa była dobra i gorąca a kelnerka miła i bardzo ładna.
- Jak daleko jest do San Juan de la Peńa? - zapytałem, chociaż nie miało to dla mnie znaczenia. Chciałem z nią tylko poflirtować.
- Siedem kilometrów szosą albo cztery przez góry - odpowiedziała. - Z daleka pan idzie?
- Vladi jestem - przedstawiłem się.
- Rosa - odpowiedziała kelnerka. Była naprawdę bardzo ładna. Wstałem, objąłem ją ramieniem i zwyczajem hiszpańskim ucałowałem w oba policzki.
- No to skąd idziesz, Vladi? - zapytała ponownie.
- Dzisiaj, z Arres, a tak w ogóle, to wracam z Santiago.
- Que valiente eres - Rosa uśmiechnęła się zalotnie. - Dzielny jesteś.
- Przywykłem do długich wędrówek. Nie jest to moja pierwsza pielgrzymka.
- Ale tutaj jesteś pierwszy raz?
- Tak, tą trasą idę po raz pierwszy.
Do baru weszło dwóch mężczyzn i Rosa musiała zająć się nowymi klientami. Dopiłem kawę, na kontuarze położyłem pieniądze, założyłem plecak i skierowałem się do wyjścia.
- Buen Camino, Vladi! - zawołała Rosa i pomachała do mnie na pożegnanie.
- Gracias. Do następnego razu! - odpowiedziałem i opuściłem bar. Na placu, przed kościołem napełniłem butelkę wodą ze studzienki i ruszyłem w drogę. Postanowiłem iść przez góry. Za wioską zszedłem z asfaltu na kamienistą, górską ścieżkę, biegnącą na lewo od szosy. Był piękny, wiosenny dzień. Łagodny wicherek chłodził moją skroń. Szlak wiódł ponad głęboką, zieloną doliną. W pewnym momencie na niebie pojawił się orzeł iberyjski (występujący w Pirenejach podgatunek orła cesarskiego). Szybował wysoko, z gracją. Chwilę później nadleciał następny... i następny. Wkrótce było ich kilkanaście. Nadlatywały z okolicznych szczytów. Szybowały ponad doliną, majestatyczne, dumne, wspaniałe. Jeden przeleciał tuż obok mnie. Widziałem jego bystre oczy, potężny dziób i silne, zabójcze szpony. Na jakieś trzy metry miał rozpostarte skrzydła...
Klasztor, San Juan de la Peńa, ujrzałem, kiedy przedostałem się na drugą stronę gór. Gdyby nie tablice informacyjne z pewnością nigdy bym go nie odnalazł. Ukryty w cieniu dzikich gór ukazał się nagle: tajemniczy, mroczny, wbudowany w masywną skałę. W średniowieczu nazywany był "Klasztorem Widmo". Został wybudowany w dwunastym wieku w miejscu już istniejącej, mozarabskiej kaplicy. Według legendy templariusze mieli tam przechowywać Świętego Graala, kielich z którego Jezus pił podczas ostatniej wieczerzy...
Po zwiedzeniu klasztoru usiadłem na ławce przed wejściem, aby przekąsić małe co nieco. Niestety, miałem tylko resztki czerstwego chleba, które przepijałem źródlaną wodą z klasztornej studzienki. Po posiłku od razu wyruszyłem w drogę. Musiałem wrócić do głównego szlaku a potem przejść jeszcze dziesięć kilometrów do Jaca, gdzie zamierzałem zakończyć peregrynację.
ULTREIA!
